Mensen hadden vanaf dat ik zeer klein was mijn aandacht, ik volgde ze met mijn ogen. Ik was altijd alert, waakzaam en in interne onrust.
Dit heeft te maken met de ervaringen uit mijn eigen jeugd. Uit mijn gezin van herkomst en later met al de ervaringen in mijn leven tot op heden.
Daarnaast sprak ik in de afgelopen ruim 40 jaar van mijn professionele werken met heel veel mensen.
Dit is nog steeds mijn missie, het er willen zijn voor de ander. Luisteren en onderzoeken en samen kijken hoe dingen anders kunnen, beter gaan voelen, rustiger kunnen worden en fijner worden. Het zoeken naar onze balans waar we voortdurend in disbalans zijn.
Inmiddels heb ik vele opleidingen gedaan, getraind en geleerd door o.a. Bessel van der Kolk ( 2020), geschoold in de polyvagaal theorie van StephenPorges en Deb Dana (2023)en in de somatic experience Leter Levine ( 2018) en Internal Family Systems bij Janine Fisher (2023). Ik werk graag met de heartmath, de innerwave om coherentie te voelen.
Oefeningen die je lichamelijk helpen in rust en balans te komen zijn belangrijk onderdeel van de therapie, zo ook het toepassen van TRE ( trauma tensions release excersises).
Het werken met trauma in ons leven en vooral in ons zenuwstelsel, de opslag en de patronen in onze ervaringen en overlevingen, vraagt bijzondere expertise en moet gericht zijn op dat wat we waarnemen in ons lichaam en niet wat we denken..
Ons brein kan immers niet aansluiten bij disbalans, en we kunnen ook niet meer verbinden. Nog met onszelf, laat staan met de ander. Dit geeft binnen relaties problemen.
Ook al denkt de reguliere GGZ daar anders over, het is onmogelijk voor ons autonome zenuwstelsel om helder te denken en in verbinding te blijven zodra we in disbalans zijn. Behandelingen gericht op cognities, cognitieve gedragstherapie, hebben weinig tot geen effect op trauma.
Trauma, disbalans, manifesteert zich in het lichaam, in ons zenuwstelsel middels de nervus vagus, daar is de plek waar we moeten werken.
"the body keeps the score" Bessel van der Kolk.
We lopen allemaal ons pad, maar soms is het zo fijn om even samen te lopen. Dat even iemand mee oploopt.
Het gaan verwerken en te leren voelen en dit aan te gaan, het verder ontwikkelen en groeien en uiteindelijk het kunnen gaan aanvaarden met compassie, dat is waar ik voor sta in mijn werk. Dat hebben we te doen als mens.
"Ik kan nu liefdevol terugkijken en omarmen wat er was, vergeven wat er niet was en ook nooit meer gaat komen.
Dat is een levenslang diep proces en maakt me de mens die ik ben".
Elke dag weer ervaar ik deze missie opnieuw, ik werk met veel plezier en met heel mijn hart.
Wibe Veenbaas: "Je kunt pas loslaten als je het eerst hebt vastgepakt".